Στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε με αίσθημα ατομικής και συλλογικής ευθύνης «Μένουμε στο σπίτι» και αξιοποιούμε δημιουργικά το χρόνο μας παρακολουθώντας ποιοτικό θέατρο. Πολύτιμος οδηγός μας στην επαφή με εξαιρετικά θεατρικά έργα είναι το «Θέατρο της Δευτέρας». Μια τηλεοπτική εκπομπή που ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1976 και μέχρι το 1992 παρουσίασε περισσότερα από 400 θεατρικά έργα φέρνοντας σε επαφή μια ολόκληρη γενιά με το θέατρο. Παραστάσεις από αρχαίο θέατρο, αστυνομικές παραστάσεις, κωμωδίες, μονόπρακτα και επιθεωρήσεις, όλα είχαν την τιμητική τους κάθε Δευτέρα στις 22:00′ περίπου στο πρώτο κρατικό κανάλι.
Παράλληλα θα προσθέτουμε και έργα σύγχρονα, σε παραστάσεις που πιστεύουμε ότι θα αγαπήσετε!
Συνεχίζουμε με το έκτο έργο που σας προτείνουμε. Ελπίζουμε να σας αρέσει και να συνεχίσετε να μας συντροφεύετε σε αυτό το ταξίδι στο μαγικό κόσμο του Θεάτρου!
Τίτλος θεατρικής παράστασης: Ποντικοπαγίδα
Είδος: Αστυνομικό
Τηλεοπτική πρεμιέρα: 28 Ιουνίου 1976
Διάρκεια: 104′
Σκηνοθεσία: Σπύρος Μηλιώνης
Συγγραφέας: Agatha Christie
Σενάριο: Νίκος Γκάτσος
Μουσική σύνθεση: Ιφιγένεια Ευθυμιάτου
Ηθοποιοί: Κατερίνα Βασιλάκου (Μόλλυ Ρόλστον), Νίκος Βασταρδής (ταγματάρχης Μέτκαφ), Ντόρα Βολανάκη (κα Μπόιλ), Γιάννης Ευαγγελίδης (υπαστυνόμος Τρότερ), Γιώργος Μπάρτης (κος Παραβιτσίνι), Θανάσης Μυλωνάς (Τζάιλς Ρόλστον), Πέρυ Ποράβου (δις Κέισγουελ), Γιώργος Χριστοδούλου (Κρίστοφερ Ρεν), Λουκιανός Ροζάν (ραδιοεκφωνητής).
Υπόθεση: Οκτώ άνθρωποι – πέντε άνδρες και τρεις γυναίκες – συγκεντρώνονται σε μια εξοχική πανσιόν, στο «Monskwell Manor», που το διευθύνει ένα νεαρό ζευγάρι, η Μόλλυ και ο Τζάιλς Ράλστον. Λίγες μέρες ψυχικής ηρεμίας και ξεγνοιασιάς τους περιμένουν…. Τουλάχιστον, έτσι πιστεύουν όλοι. Γρήγορα, όμως, θα διαπιστώσουν πως ανάμεσα τους έχει παρεισφρήσει και ένας στυγερός δολοφόνος, που ήδη έχει σκοτώσει κιόλας κάποιον στο Λονδίνο. Η δεσποινίς Λάιον ήταν το πρώτο του θύμα. Και τώρα, αυτή κιόλας τη στιγμή, ο άνθρωπος αυτός, αργά και μεθοδικά, προετοιμάζει ένα δεύτερο…. Ίσως και ένα τρίτο, με την απαράμιλλη ικανότητα του ανθρώπου που η ξεχωριστή ευφυΐα του κατευθύνεται από μια νοσηρή τάση εκδίκησης. Το χιόνι που πέφτει ακατάπαυστα ολόγυρα απ’ την πανσιόν, δημιουργεί γύρω απ’ τα εγκλωβισμένα πρόσωπα ένα αδιαπέραστο κλοιό, που ευνοεί θαυμάσια τα σκοτεινά του σχέδια. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Ο αστυνόμος Τρότερ θα δοκιμάσει ένα σωρό έξυπνα τεχνάσματα προκειμένου να παγιδεύσει το δολοφόνο, μα ο σατανικός αυτός άνθρωπος ξέρει να ξεγλιστρά…. Το μακάβριο μοτίβο, τα «τρία τυφλά ποντικάκια», θα συνοδεύει αδιάκοπα, σαν εφιαλτική υπόκρουση, το σκηνικό του τρόμου! Που θα σταματήσει το κακό και ποιο είναι το χέρι που σκορπίζει το θάνατο; Ποιο απ’ όλα αυτά τα πρόσωπα, δεν είναι αυτό που διατείνεται, αλλά η σκοτεινή αφετηρία του κακού;
Τίτλος θεατρικής παράστασης: Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!
Είδος: Κωμωδία
Τηλεοπτική πρεμιέρα: 10 Νοεμβρίου 1986
Σκηνοθεσία: Στέφανος Ληναίος
Συγγραφέας: Dario Fo
Σενάριο: Άννα Βαρβαρέσου-Τζόγια
Μουσική σύνθεση: Βασίλης Δημητρίου
Ηθοποιοί: Έλλη Φωτίου, Στέφανος Ληναίος, Σταύρος Ξενίδης, Ζαφείρης Γαλάνης, Γιώργος Καρμάτης, Δημήτρης Πετράτος, Χριστίνα Στόγια
Υπόθεση: H Αντωνία γυρίζει με τα ψώνια του σούπερ μάρκετ στο σπίτι της και διηγείται στη Μαργαρίτα τα γεγονότα που συνέβησαν στο κατάστημα εξαιτίας της εκτόξευσης των τιμών. Όσοι πελάτες πλήρωσαν στις παλιές τιμές φώναζαν ΔΕΝ πληρώνω, ΔΕΝ πληρώνω.
H Αντωνία φοβάται την αντίδραση του συζύγου της και κρύβει τις σακούλες με τα ψώνια κάτω από το κρεβάτι της. Ο Τζιοβάνι γυρίζει από το εργοστάσιο και διηγείται και αυτός στην Αντωνία όλα τα γεγονότα στο σούπερ μάρκετ. Tης τονίζει ότι, αν η δική του γυναίκα είχε ανάμειξη σε μια τέτοια κίνηση, Θα τη χώριζε οπωσδήποτε.
Μετά από λίγο, ένας αστυνομικός εμφανίζεται για να κάνει έρευνα. Ο Τζιοβάνι θα τον πείσει να μην κάνει, αλλά ύστερα από λίγο θα αλλάξει γνώμη. Η Αντωνία φέρνει στο σπίτι τη Μαργαρίτα, η οποία είναι έγκυος, αλλά ίσως και δεν είναι….
Λίγα λόγια από το συγγραφέα: “Μ΄ αυτό το έργο, θέλουμε να διηγηθούμε την ιστορία δύο οικογενειών, εργατικών ανθρώπων, που αγωνίζονται με μοναδικό τους όπλο την ανυπακοή σαν πολίτες, κόντρα στην παράλογη, σημερινή κοινωνία…
Πιστεύοντας πώς με το γέλιο, τη σκληρή σάτιρα, πετυχαίνουμε τη μεγαλύτερη έκφραση αμφιβολίας και αμφισβήτησης, γράψαμε μια φάρσα. Αυτό το είδος φάρσας, είναι μια θεατρική φόρμα που επινόησε ο ίδιος ο λαός, για να χτυπήσει ανελέητα, με γλώσσα τσουχτερή, αιώνες τώρα, τα στραβά μάτια της εξουσίας ή τα σάπια προϊόντα της κοινωνίας.
Σε τούτη μας τη φάρσα αφήσαμε το παιχνίδι της φαντασίας να φτάσει στο έπακρο. Όταν το γράφαμε στα 1975, οι προβλέψεις μας φαινόντουσαν αερολογίες. Σήμερα η πραγματικότητα όχι μόνο τις επαλήθευσε αλλά και τις ξεπέρασε σ’ένα μεγάλο βαθμό.”
Τίτλος θεατρικής παράστασης: Αχ, αυτά τα φαντάσματα
Συγγραφέας: Εντουάρντο ντε Φιλίππο
Είδος: Κωμωδία
Πρεμιέρα στο Θέατρο Βρετάνια: 20 Οκτωβρίου 2012
Διάρκεια: 113′
Μετάφραση: Θόδωρος Πετρόπουλος
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Ειρήνη Τσακίρη
Σχεδιασμός Φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική Διδασκαλία & Επιμέλεια: Αλέξιος Πρίφτης
Ηθοποιοί: Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Άρης Σερβετάλης, Φαίη Ξυλά, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Βαγγέλης Χατζηνικολάου, Μαρία Κωνσταντάκη, Αγορίτσα Οικονόμου, Κίμωνας Φιορέτος, Μένη Κωνσταντινίδου, Χρήστος Μαλάκης, Βαγγέλης Ρωμνιός
Σχόλια/Πλοκή: Ο Πασκουάλε, ένας άνθρωπος αδύναμος και νικημένος από τη μιζέρια της καθημερινότητας, αφού προσπάθησε μάταια να εξασφαλίσει γι’ αυτόν και τη γυναίκα του, Μαρία, μια αξιοπρεπή ζωή, καταλήγει να ζει με τεχνάσματα. Μετακομίζει στο αχανές διαμέρισμα ενός ναπολιτάνικου μεγάρου όπου ο ιδιοκτήτης τον αφήνει να μένει χωρίς ενοίκιο, γιατί θέλει να ξορκίσει τις φήμες ότι στο σπίτι κυκλοφορούν φαντάσματα. Αυτός που τελικά “κυκλοφορεί” είναι ο εραστής της Μαρίας τον οποίον ο Πασκουάλε περνά για ένα φιλάνθρωπο φάντασμα που σκορπίζει σε κάθε του εμφάνιση χρήματα και δώρα…
Το “Αχ, αυτά τα φαντάσματα”, μια βαθιά ανθρώπινη κωμωδία, έχει ως στόχο να γελοιοποιήσει τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι το χρήμα είναι η μοναδική λύση για όλα τα προβλήματα στη ζωή, παραβλέποντας την ανάγκη της αγάπης. Καυτηριάζει τον εγωισμό, που ορθώνεται σαν τείχος γύρω μας και μας κόβει κάθε επικοινωνία με εκείνους που μας νοιάζονται και μας πονάνε.
Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν το 1948, δύο μόλις χρόνια μετά τη συγγραφή του. Μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1967 από τον Ρενάτο Καστελάνι με τον Βιτόριο Γκάσμαν και την Σοφία Λόρεν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Τίτλος θεατρικής παράστασης: Φον Δημητράκης
Είδος: Κωμωδία
Πρεμιέρα: 20 Οκτωβρίου 1999
Θέατρο: Βεάκη
Διάρκεια: 157′
Σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Ασημακόπουλος
Σκηνοθεσία: Θύμιος Καρακατσάνης
Συγγραφέας: Δημήτρης Ψαθάς
Ηθοποιοί: Θύμιος Καρακατσάνης, Χρήστος Μπίρος, Αντιγόνη Γλυκοφρίδη, Βασίλης Κολοβός, Λήδα Ματσάγγου, Αλεξάνδρα Καρακατσάνη, Γιάννης Πολιτάκης κ.ά.
Σχόλια/Πλοκή: 1942 Κατοχή. Ο Δημήτρης Χαρίτος έχει μια μεγάλη φιλοδοξία: να γίνει υπουργός! Όμως όλες του οι προσπάθειες αποτυγχάνουν. Και εκτός των άλλων, ο γιος του βγήκε αντάρτης στο βουνό δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την ανέλιξή του στην πολιτική. Παράλληλα, ο αδελφός του Λεωνίδας, καθηγητής φιλολογίας πριν την Κατοχή, ανοίγει ένα μπακάλικο στο οποίο εργάζεται η κόρη του Χαρίτου, Άννα. Στην πραγματικότητα όμως το μαγαζί είναι μόνο η βιτρίνα. Κάτω απ΄ τις πατάτες και τις τομάτες που μεταφέρονται στα γύρω χωριά, κρύβονται όπλα και πολεμοφόδια, που προορίζονται για τους αντάρτες. Ο Χαρίτος βέβαια δεν ξέρει τίποτα για τις δραστηριότητες του αδερφού και της κόρης του. Ώσπου του παρουσιάζεται επιτέλους η ευκαιρία να γίνει υπουργός, όταν μεσολαβεί υπέρ του ο Ζαρλάς, ένας Έλληνας πράκτορας των Γερμανών…
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Απόδοση κειμένου: Βασίλης Μαυρογεωργίου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Χορογραφίες: Αγγελική Στελλάτου
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική διδασκαλία: Θανάσης Αποστολόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Σπύρος Πίτσος
Παρουσίαση: Καλοκαίρι 2012 στην Επίδαυρο (27 & 28/7) και στο Ηρώδειο (3 & 4/9)
Παίζουν οι ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης): Δάφνη Λαμπρόγιαννη, Κώστας Κόκλας, Στράτος Χρήστου, Παντελής Δεντάκης, Νίκος Καρδώνης, Μαίρη Σαουσοπούλου, Γεωργία Γεωργόνη, Γιώργος Πυρπασόπουλος
Χορός: Μαίρη Σαουσοπούλου, Ντίνη Ρέντη, Πολυξένη Ακλίδη, Ειρήνη Γεωργαλάκη, Μαρία Γεωργιάδου, Γεωργία Γεωργόνη, Άνδρη Θεοδότου, Κατερίνα Μαούτσου, Σωτηρία Ρουβολή, Ειρήνη Φαναριώτη, Έλενα Χατζηαυξέντη
Σχόλια: Η υπόθεση του έργου είναι μάλλον αποκύημα της φαντασίας του Αριστοφάνη, ωστόσο τοποθετείται χρονικά σε μια εποχή που θεωρείται πιθανό ότι πράγματι οι γυναίκες της Αθήνας αντιδρούσαν εμπράκτως στην αντρική εξουσία. Ενδεχομένως γραμμένη το 391 ή το 392 π.Χ., λιγότερο από μία δεκαετία πριν ο Αριστοφάνης αποβιώσει, ασχολείται με την πολιτική ή μάλλον με μία πλευρά της, αυτή της πειθούς. Είναι όμως η εποχή κατά την οποία ο Αριστοφάνης περνά από την αρχαία στη μέση κωμωδία, μια μετάβαση που ξεκίνησε σχεδόν αμέσως μετά τη «Λυσιστράτη» (411 π.Χ.), όταν φαίνεται πως εγκατέλειψε για λίγο το θέμα της πολιτικής. Χρειάστηκαν 19 περίπου χρόνια για να ασχοληθεί ξανά με το θέμα, όμως οι «Εκκλησιάζουσες», όπως αργότερα και ο «Πλούτος» (388 π.Χ.), αν και έχουν και πάλι ως κύριο θέμα την πολιτική, είναι λιγότερο δηκτικά σε σχέση με τις πάλαι ποτέ αιχμηρές κωμωδίες του.
Οι «Εκκλησιάζουσες» παραμένουν, ωστόσο, μία ακόμα πολιτική κωμωδία-σάτιρα, από τις χαρακτηριστικές του Αριστοφάνη, στην οποία για άλλη μια φορά – μετά τη “Λυσιστράτη” – τάσσεται υπέρ των γυναικών. Η πρωταγωνίστρια του έργου, η δυναμική και κατεργάρα Πραξαγόρα, είναι εκείνη που θα αναλάβει τα ηνία της γυναικείας επανάστασης, όχι με σκοπό την επαναφορά σε πρότερες καταστάσεις, όπως συμβαίνει με την Λυσιστράτη, αλλά με μοναδικό στόχο την αλλαγή ολόκληρης της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Υπόθεση: Η πανούργα, λοιπόν, Πραξαγόρα μεταμφιέζεται σε άνδρα, μαζί με όλες τις γυναίκες της Αθήνας και η γυναικεία πομπή φτάνει ως την Εκκλησία του δήμου – στην οποία οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου – και ψηφίζουν νόμο, σύμφωνα με τον οποίο η εξουσία περνά στα χέρια των γυναικών. Κάτι που φέρνει κυριολεκτικά τα πάνω κάτω, καθώς οι γυναίκες είναι έτοιμες να επιβάλλουν εκτός από την περιουσιακή και την ερωτική κοινοκτημοσύνη.
Η μεγαλύτερη λέξη: Η κωμωδία είναι επίσης γνωστή και για μια από τις μεγαλύτερες εάν όχι τη μεγαλύτερη σύνθετη λέξη που έχει εμφανιστεί στη λογοτεχνία, τη λέξη: λοπαδοτεμαχοσελαχογαλεοκρανιολειψανοδριμυποτριμματοσιλφιοκαραβομελιτοκατακεχυμενοκιχλεπικοσσυφοφαττοπεριστεραλεκτρυονοπτοκεφαλλιοκιγκλοπελειολαγῳοσιραιοβαφητραγανοπτερύγων η οποία είναι ένα πιάτο φαγητού με μεγάλη ποικιλία εδεσμάτων και εμφανίζεται στην τελευταία επανάληψη της χορωδίας του έργου, στο σημείο όπου ο Βλέπυρος προσκαλείται στο συμπόσιο.
Εθνικό Θέατρο: Κεντρική Σκηνή
Παρουσίαση: Χειμερινή περίοδος 1996-1997
Πρώτη παράσταση: 14 Φεβρουαρίου 1997
Σκηνοθεσία: Γιάννης Γ. Ιορδανίδης
Δραματουργία: Γιάννης Γ. Ιορδανίδης
Σκηνογραφία: Ανδρέας Σαραντόπουλος
Ενδυματολόγος: Φίλιππος Παπαγεωργίου
Συνθέτης: Φίλιππος Τσαλαχούρης
Παίζουν: Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Γιώργος Μοσχίδης, Μαρία Κωνσταντάρου, Γιάννης Ροζάκης, Νταίζη Σεμπεκοπούλου, Στέλιος Λιονάκης κ.ά.
Πλοκή: Οι κάτοικοι μιας μικρής πόλεως προσβάλλονται, ο ένας μετά τον άλλον, από μια παράξενη ασθένεια, την ρινοκερίτιδα. Αυτή η αρρώστια, άγνωστη μέχρι εκείνη τη στιγμή, είναι απ΄ότι φαίνεται αθεράπευτη, χωρίς όμως να είναι και θανατηφόρος. Πονοκέφαλοι, φλεγμονές του λαιμού, βραχνάδα και αλλοίωση της φωνής, κρίσεις μανίας καθώς και άλλες εκδηλώσεις αποτελούν τα προειδοποιητικά μηνύματα της νόσου, που συνοδεύονται από απότομες αλλαγές απόψεων και νοοτροπίας. Τελικά, τα πρόσωπα που έχουν μολυνθεί γίνονται αγνώριστα, τόσο φυσικά όσο και ψυχικά, σε τέτοιο βαθμό ώστε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πραγματική μεταμόρφωση…
Σχόλια: Ο Ρινόκερος είναι θεατρικό έργο γραμμένο από τον Ευγένιο Ιονέσκο το 1959. Το έργο ανήκει στη θεατρική σχολή γνωστή ως Θέατρο του Παραλόγου. Kατά τη διάρκεια των τριών πράξεων του έργου οι κάτοικοι μιας μικρής, επαρχιακής Γαλλικής πόλης μεταμορφώνονται βαθμιαία σε ρινόκερους, δηλαδή χάνουν την ανθρωπιά τους, αποκτηνώνονται και προσαρμόζονται στο κομφορμιστικό ρεύμα της εποχής τους με την ενσωμάτωσή τους στη νέα ζωώδη κυρίαρχη κατάσταση πραγμάτων. Τελικά ο μόνος άνθρωπος που δεν υποκύπτει σε αυτή τη μαζική μεταμόρφωση είναι ο κεντρικός χαρακτήρας Μπερανζέ, ένας κριτικός χαρακτήρας, που συνέχεια επικρίνει ότι πίνει ή αργεί.
Το έργο ερμηνεύεται ως αντίδραση και κριτική στην αιφνίδια έξαρση του Φασισμού και του Ναζισμού κατά τα γεγονότα που προηγήθηκαν του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και διερευνά τα ζητήματα του κομφορμισμού, του πολιτισμού, των μαζικών κινημάτων, της φιλοσοφίας και της ηθικής.
